art!

http://hellobaby.deviantart.com/favourites/41581868?offset=24#/d34x899 APLA APISTEUTO!!!!!

POIISI MAAAAAAAN :P

http://www.youtube.com/watch?v=rEN3MoREC_k

AUTO TO TRAGOUDI EINAI PRAGMATIKA POIISI!!!!!!! TOSO MA TOSO KSEXWRISTO!!!!!!!! <3

MACCHIAIOLI : ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στη Φλωρεντία της δεκαετίας του 1860 μια νέα ‘‘μόδα’’, ένα καινούριο στυλ αναπτύχθηκε από μια ομάδα ανθρώπων, που ήταν γνωστοί ως ‘‘Macchiaioli’’. Οι λάτρεις του καφέ ίσως μπορέσουν να μαντέψουν το λόγο για τον οποίον οι καλλιτέχνες αυτοί ονομάστηκαν έτσι. Ο καφές Macchiato έχει την ίδια ρίζα με τη λέξη ‘‘Macchiaioli’’. ‘‘Macchia’’ στα Ιταλικά λοιπόν είναι ο λεκές, η κηλίδα το σημάδι και άλλα συνώνυμα. Ο ‘‘λεκές’’ από το γάλα είναι στον καφέ περίπου το ίδιο με αυτό που ήταν και τα χρώματα των Macchiaioli στους πίνακες που δημιουργούσαν. Τουλάχιστον έτσι τους έδωσε το όνομά ή καλύτερα τον τίτλο αυτόν ένας κριτικός τέχνης όταν απογοητευμένος αντίκρισε την τέχνη τους. Παρ’ όλο που το όνομα αυτό τους δόθηκε με στόχο να τους προσβάλλει, οι Macchiaioli ενθουσιάστηκαν, το δέχθηκαν με χαρά και του άλλαξαν τη σημασία του.

Οι ‘‘κηλίδες’’ και οι ‘‘λεκέδες’’ καλλιτεχνών όπως ο Fattori, ο Lega και ο Signorini συνεχίστηκαν, αναπτύχθηκαν και ωρίμασαν δικαιώνοντας τους Macchiaioli που πλέον διέφεραν και ξεχώριζαν όχι μόνο σαν τέχνη αλλά και σαν αναγνωρισμένη ομάδα. Δεν ήταν απλοί καλλιτέχνες, της μοντέρνας μεν ‘‘κοινής’’ δε τέχνης. Ήθελαν να ξεχωρίζουν και να διαφέρουν από καθετί συνηθισμένο και αποδεκτό κάτι το οποίο είναι εμφανές και πλήρως κατανοητό από τις ιδιαίτερα ασυνήθιστες για την εποχή, επαναστατικές, ‘‘κηλιδωμένες’’ πινελιές των έργων τέχνης τους. Έργα τέχνης που δημιουργούσαν ‘‘en plein air’’, δηλαδή στην ύπαιθρο, σε μικρό χρονικό διάστημα σε αντίθεση με πολλούς άλλους καλλιτέχνες της εποχής που ήταν σχεδόν αφύσικα προσκολλημένοι στο στούντιό τους και συχνά χρειάζονταν πολλούς μήνες για να τελειοποιήσουν τα έργα τους.

Αυτό που διαφοροποιούσε περισσότερο τους Macchiaioli και τους έκανε τόσο ξεχωριστούς είναι ότι  κατάφερναν πάντα να αναδεικνύουν χρώματα μέσα από το απόλυτο, με την πρώτη ματιά, μαύρο. Οι Macchiaioli εμπιστεύονταν τη φύση και την κρίση τους και ήξεραν πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος από χρώματα, κάτι το οποίο το έδειχναν σε όλο του το μεγαλείο. Ενώ το στυλ των Macchiaioli θυμίζει έντονα τοΓαλλικό ιμπρεσιονισμό, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμα και ρεαλιστές επειδή η σκέψη, οι ιδέες και τα θέματά τους ήταν πάνταεμπνευσμένα από την πραγματικότητα.

Ο ‘‘αρχηγός’’ και ένας από τους σπουδαιότερους οδηγητές των Macchiaioli ήταν ο Giovanni Fattoriπου γεννήθηκε στο Livornoτο 1825 και πέθανε το 1908. Η τεχνική του δεν ξεφεύγει καθόλου από τα χαρακτηριστικά της ευρύτερης τεχνικής των Macchiaioli όπως είναι φυσικό. Τα φωτεινά, συνήθως ζεστά, ζωντανά, και φρέσκα χρώματα πλημμυρίζουν τα έργα του. Θεματολογία του είναι η στρατιωτική, αγροτική, καθημερινή ζωή και πορτραίτα φίλων, συγγενών και συνανθρώπων του.Το Πορτρέτο Ενός Κοριτσιού Αγροτών στο Προφίλ είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της τεχνικής του. Γενικότερα τα έργα του, ακόμα και αν περιέχουν κίνηση όπως αυτά με αγροτικά θέματα, δίνουν την αίσθηση της ηρεμίας και ζεστασιάς. Το συγκεκριμένο πορτραίτο χρονολογείται στα 1875 με 1877 και βρίσκεται στη Γκαλερί Μοντέρνας Τέχνης του Τορίνο. Ο Fattori δε χρησιμοποιεί κανένα απόλυτο χρώμα. Δεν υπάρχει απόλυτο μαύρο ούτε απόλυτο άσπρο. Ούτε καν απόλυτο καφέ. Αυτό που βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα μιας μίξης διαφόρων τόνων των τεσσάρων βασικών χρωμάτων που χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα, ο καλλιτέχνης παίζει με μαεστρία με τα χρώματα, σπάζοντας το μαύρο του φορέματος του κοριτσιού με καφέ, ανοιχτό και σκούρο, δίνοντας χρώμα και φως σε αυτό που με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν ένα απλό μαύρο. Το ‘‘βρώμικο’’ άσπρο του τοίχου, που λειτουργεί σαν φόντο, δημιουργεί αντιθέσεις, κάνοντας το κορίτσι να ξεχωρίζει και ξεφεύγοντας από το καθεστώς του μονόχρωμου φόντου στα πορτραίτα. Την ίδια στιγμή, αποδίδει και έναν έντονο ρεαλισμό που ταιριάζει απόλυτα στη θεματολογία αυτής της δημιουργίας. Το στυλ του εκφράζει μια παιδικότητα και μια παιχνιδιάρικη διάθεση που συνοδεύει την αθωότητα και ζωντάνια του μικρού κοριτσιού κάνοντας τους παιδικούς ‘‘λεκέδες’’ απόλυτα αποδεκτούς χάρη στο θέμα που απεικονίζει και τη αρτιότητα του αποτελέσματος.

Ο άντρας που απεικονίζεται στο έργο του 1867 του Fattori O Silvestro Lega στη Rivaal Mare, δεν είναι άλλος από ακόμα έναν από τους πιο σημαντικούς Macchiaioli. Αυτό το έργο είναι και πάλι άκρως ρεαλιστικό από πλευράς του θέματος με το οποίο ασχολείται ο Fattori. Ο Fattori δείχνει τον Lega να δημιουργεί με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο των Macchiaioli, enpleinair. O Lega έζησε την ίδια περίοδο με τον Fattori. Γεννήθηκε το 1826 στη Modigliana και πέθανε το 1895. Μπορεί κανείς, εύκολα να δει ότι όλοι τους ακολουθούσαν της αξίες και τις ‘‘συνήθειες’’ των Macchiaioli. O Lega έκανε το ίδιο που έκανε και ο Fattori. Aπεικόνισε το 1885 τον ζωγράφο Tommasi να ζωγραφίζει σε ένα μουσαμά που ονομάστηκε O ζωγράφος Tommasi που ζωγραφίζει στον κήπο (και αυτός en plein air). O Tommasi αποτελεί το κέντρο του έργου αυτού επιτυγχάνοντας να δείξει τη σημασία που είχε η τέχνη για τους Macchiaioli. Το μαύρο χρώμα αποφεύγεται, ενώ δεσπόζει το φωτεινό μπεζ και ζαχαρί άσπρο και το πράσινο της φύσης που βρίσκεται μέσα στον πίνακα του Tommasi. Ιδιαίτερα εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Lega κατάφερε να δώσει φως σε μια σχετικά σκουρόχρωμη δημιουργία, χωρίς να χρησιμοποιεί την ομπρέλα που θα έκανε το σύνολο αφύσικο.

Ο γεννημένος στο Santa Croce το 1835 Telemaco Signorini ήταν και αυτός μία από τις πιο σημαντικές φιγούρες για την ίδρυση των Macchiaioli. O Signorini ταξίδευε συχνά στο Παρίσι και το Λονδίνο και έκανε φίλους που κράτησε ως το θάνατό του το 1901. Ένα από τα ομορφότερα και πιο τρυφερά και ζεστά ίσως έργα είναι Οι Λόφοι του Settignano και είναι δικό του έργο. Χρονολογείται στο 1885 και είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα που έχει τα στοιχεία των Macchiaioli. Τα χρώματά του ρέουν και προκαλούν στο θεατή ένα αίσθημα ηρεμίας, ασφάλειας και χαλάρωσης, ταξιδεύοντάς τον στην εποχή και το χώρο του καλλιτέχνη. Ο θεατής νιώθει ότι βρίσκεται μπροστά στο κορίτσι του καμβά και όχι ότι κοιτά έναν απλό πίνακα. Το κορίτσι δεν είναι παγιδευμένο κάτω από τον κρύο ουρανό αλλά αντιθέτως προστατεύεται από το περιβάλλον της, με την κορυφή του κεφαλιού της να ακουμπάει ακριβώς τη γραμμή του ορίζοντα. Δεν ποζάρει, παρά είναι φυσική και δεν ασχολείται με τον καλλιτέχνη μεταφέροντας έτσι με πλήρη επιτυχία τον αυθορμητισμό της τέχνης των Macchiaioli.

Oι Macchiaioli κατάφεραν μέσα από την απόρριψη να δημιουργήσουν ένα μοναδικό είδος τέχνης το οποίο το ακολούθησε ο Γαλλικός ιμπρεσιονισμός που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό πολλά είδη τέχνης. Οι Macchiaioli ξεχωρίζουν για το στυλ και τη θεματολογία τους και είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζουν το ρεαλισμό με μια ρομαντική και ιμπρεσιονιστική ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον μοναδικό έως ανεπανάληπτο και μαγευτικό.

Περισσότερα άρθρα στο www.flowmagazine.gr :) 

BOLT

Ο Bolt  είναι ένα χαριτωμένο κουτάβι σαν όλα τα άλλα σε ένα pet shop, μέχρι που τον επιλέγει η μικρή Penny. Και αυτό είναι, καλώς ή κακώς, το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω για την υπόθεση της ταινίας.

To «Bolt» είναι μια ταινία στην οποία τα δεδομένα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Τι είναι ψέμα και τι πραγματικότητα στη ζωή του Bolt; O μικρός ήρωας πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τι είναι αληθινό στην καθημερινότητά του. Μόνο που αυτό δε γίνεται όταν πρέπει, με αποτέλεσμα ο Bolt να βρεθεί σε μια απίστευτη περιπέτεια, γεμάτη από δυσκολίες μεγαλύτερες από αυτές που είχε με επιτυχία ξεπεράσει στο παρελθόν βοηθώντας την Penny.

Μέσα από αυτή την οικογενειακή περιπετειώδη κωμωδία κινουμένων σχεδίων η Disney δείχνει το ανανεωμένο της πρόσωπο, του 21ου αιώνα, όχι  μόνο με την επιλογή χρήσης του τρισδιάστατου σχεδίου αντί του κλασικού δισδιάστατου, το οποίο είχαν συνηθίσει οι προηγούμενες γενιές, αλλά και με τα θέματα που προωθεί. Οι περισσότερες ταινίες της «νέας» Disney δε στέκονται πλέον μόνο στον έρωτα, στην αγάπη και τη φιλία, αλλά επικεντρώνονται στη φιλία, την οικογένεια, την περιπέτεια, την αλλαγή, τη συνήθεια, τη μοναξιά, τους κινδύνους που κρύβει ο κόσμος, πάντα με ένα μοντέρνο φόντο που προσθέτει περισσότερο χιούμορ και κάνει την ταινία πιο προσιτή σε όλους, ξεφεύγοντας από την παραμυθένια ατμόσφαιρα.

Στον Bolt συγκεκριμένα μπορεί κανείς να δει το «σκληρό» κόσμο της Νέας Υόρκης, το «ρατσισμό» που υπάρχει ανάμεσα σε γάτες και σκύλους αλλά και την ψυχρότητα της τηλεόρασης, το ενδιαφέρον για χρήματα, κέρδος και «μπίζνες» και άλλα επίκαιρα θέματα με έναν έμμεσο τρόπο που προκαλεί άφθονο γέλιο στο θεατή.

Οι ατάκες και τα αστεία σκηνικά μένουν στη μνήμη του θεατή και ίσως από πολλούς να μην ξεχαστούν εύκολα. Δεν είναι όμως μόνο το ιδιαίτερα προσεγμένο σενάριο που κάνει την ταινία αυτή τόσο ευχάριστη και ξεχωριστή, αλλά και η άψογη τεχνική καθώς και το εξαίρετο cast, που έδωσε φωνή στους χαρακτήρες και τους ζωντάνεψε με επιτυχία. Δυστυχώς, δεν έχω δει τον Bolt στα Ελληνικά, γι’ αυτό θα συνιστούσα να δείτε την ταινία είτε μόνο στα αγγλικά ή και στις δύο γλώσσες (είμαι σίγουρη πως θα θέλετε να το ξαναδείτε κάποια στιγμή).

Τα γραφικά είναι πραγματικά φτιαγμένα με τόση λεπτομέρεια, που στο πρώτο κομμάτι της ταινίας ο θεατής δεν μπορεί παρά να κοιτάεζι με θαυμασμό τα άριστα εφέ και το επιδέξιο δέσιμο των σκηνών. Για όσους φοβούνται ότι το 3D θα αφαιρέσει τη «μαγεία» του κινουμένου σχεδίου, θα σας συμβούλευα να δείτε την ταινία, καθώς ο ρεαλισμός του 3D κρατιέται στα όριά του, αφήνοντας ανέγγιχτη την αθωότητα αυτού που αποκαλούμε «παιδικό», χωρίς όμως να το κάνει αποκλειστικά παιδικό.

O Bolt προτάθηκε για Όσκαρ αλλά και για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Καλύτερου Κινουμένου Σχεδίου. Είναι πραγματικά μια ξεχωριστή ταινία, που έχει τη δυνατότητα να μας αγγίξει σε διάφορα επίπεδα κάνοντάς μας να γελάσουμε, να συγκινηθούμε αλλά και να αγωνιούμε για την τύχη του αξιαγάπητου Bolt και των φίλων του. Είναι μια ταινία που όποτε τη θυμάστε ελπίζω κι εσείς, όπως κι εγώ, να σχηματίζετε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σας. 

PERISSOTERA ARTHRA STO WWW.FLOWMAGAZINE.GR

Ο Πικάσσο για την Ειρήνη

Θεωρείται ο μεγαλύτερος και αν όχι ο σημαντικότερος, τότε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Δημιουργός του κυβισμού και του κολάζ, δύο στυλ που επηρέασαν τους ζωγράφους των γενεών που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα. Πρωτοποριακός, μοντέρνος, απρόβλεπτος, γυναικάς, άθρησκος, απολιτικός, ένα αληθινά ελεύθερο μα και ταλαιπωρημένο μέχρι και ανήσυχο πνεύμα, απαρνήθηκε πολλά και άλλα τόσα ακολούθησε, μια ιδιοφυία που από την απόλυτη φτώχεια κατάφερε να φτάσει στην κορυφή.

Πάμπλο Ρουίθ Πικάσο. Παρ'όλο που η πλειοψηφία του κόσμου γνωρίζει τα «απολύτως απαραίτητα» για αυτόν τον καλλιτέχνη, ελάχιστοι αναγνωρίζουν τα έργα που έκανε με θέμα την ειρήνη. Μια αξία που είχε υποτιμηθεί από τους ανθρώπους της εποχής του, καθώς έζησε για να δει και τους δύο παγκοσμίους πολέμους αλλά και τον πόλεμο της Κορέας.

Ο Πικάσο, που δημιουργούσε από πορτρέτα αφηρημένα και ρεαλιστικά μέχρι νεκρή φύση, καταθλιπτικά μα και αισιόδοξα έργα με πληθώρα θεμάτων –πάντα με το δικό του μοναδικό στυλ– και γνώρισε στον κόσμο το κολάζ και τον κυβισμό, είναι δυστυχώς λιγότερο αναγνωρίσιμος για τα έργα του που αφορούν την τόσο πολύτιμη και φυσικά διαχρονική αξία της ειρήνης. Φυσικά, η Γκουέρνικα είναι το πιο γνωστό του έργο, εξολοκλήρου αφιερωμένο στον τρόμο του πολέμου και κατά συνέπεια στην ανάδειξη της ειρήνης , αλλά δεν είναι το μόνο... Η γνωστή σε όλους μας εικόνα του περιστεριού από την Παλαιά Διαθήκη έγινε ευρέως γνωστή χάρη στον Πικάσο, που την καθιέρωσε. Και δεν είναι η μόνη δημιουργία του για την προώθηση της ειρήνης. Υπάρχει και ο ναός της ειρήνης, τον οποίο φιλοτέχνησε ο ίδιος. Από έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς είναι λογικό να υπάρχουν αμέτρητα ακόμα έργα που εξυμνούν την ειρήνη και για αυτόν το λόγο αυτό το άρθρο είναι μονάχα μια αρχή.

Ο Πάμπλο Πικάσο είναι ο δημιουργός του Περιστεριού της Ειρήνης, ζωγραφίζοντάς το και δίνοντάς του τη σημασία που έχει σήμερα. Σύμβολο της Ειρήνης από την Παλαιά Διαθήκη, το περιστέρι φέρνει το μήνυμα της ύπαρξης στεριάς στον Νώε. Ο Πικάσο του δίνει ζωή ξανά στον μοντέρνο πια δικό του κόσμο μέσα από μια λιθογραφία που εμφανίζεται για πρώτη φορά δημόσια στην αφίσα για το Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης, που θα λάμβανε χώρα στο Παρίσι. Αυτά το 1949. Μπορεί όμως κανείς να καταλάβει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ξεχνούσε τίποτα και πως ό,τι υπήρχε στο μυαλό του ίσως άλλαζε και ωρίμαζε, δεν έφευγε όμως ποτέ. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το περιστέρι στα έργα του από την αρχή της καριέρας του μέχρι και πολλά χρόνια αργότερα.

Ήδη από το 1901, στα 20 του χρόνια – μεταβατικό στάδιο της καλλιτεχνικής και προσωπικής ζωής του – χρησιμοποιεί το  περιστέρι στο δημιούργημά του Το Παιδί με το Περιστέρι. Σε αυτό το έργο του φαίνεται ολοκάθαρα ότι συνδέει την παιδικότητα με την ελπίδα. Ένα έργο που γεννήθηκε την εποχή που η αυτοκτονία του καλύτερού του φίλου, ο χαμός του μέσα σε μια πολύ δύσκολη για εκείνον εποχή, του θυμίζει το χαμό της μικρής αδερφής του, για τον οποίο νιώθει ένοχος, αφού είχε υποσχεθεί πως αν γινόταν καλά η αδερφή του, εκείνος θα σταματούσε να ζωγραφίζει. Δύο θάνατοι που συγκλονίζουν τη ζωή του. Και για την αυτοκτονία του Κασαχέμας κατηγορεί τον εαυτό του, που είχε γοητεύσει την κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος ο ίδιος ο Κασαχέμας. Το Παιδί με το Περιστέρι είναι η ελπίδα, στην οποία ο Πικάσο προσπαθεί εκ των υστέρων να δώσει ζωή. Η ελπίδα είναι στα χέρια ενός μικρού κοριτσιού, που θα μπορούσε να είναι και η αδερφή του.

Σαράντα οχτώ χρόνια μετά, το περιστέρι ξαναγεννιέται στην τέχνη του Πικάσο από τους θανάτους τόσων αθώων ανθρώπων. Το τέλος του πολέμου, ο ερχομός του περιστεριού, που στην αφίσα πετάει και φαίνονται και τα δύο φτερά του ολοκάθαρα, σηματοδοτούν το τέλος των φρικτών και άδικων θανάτων του πολέμου. Αν και ποτέ δεν ήταν φανατικός οποιασδήποτε θρησκείας, εμπνέεται από το Χριστιανισμό, επειδή ξέρει ότι είναι κάτι που οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει από τα δεινά του πολέμου χρειάζονται και καταλαβαίνουν. Απλό, συμβολικό, ελπιδοφόρο.

 Όμως, ο Πικάσο χρησιμοποίει ξανά την εκκλησία για να συνδυάσει το Χριστιανισμό με την Ειρήνη. Ο Ναός της Ειρήνης στο Βαλωρίς της Νίκαιας αποτελείται από δύο τοιχογραφίες του καλλιτέχνη. Έργα που έκανε το 1952: ο Πόλεμος από τη μία πλευρά, που αποτελείται από μαύρες σκιές και περιγράμματα από φιγούρες με όπλα κάθε λογής και ένα άρμα, χρώματα που μπλέκονται μεταξύ τους σε πλήρη αταξία. Στη μία άκρη, όμως, υπάρχει μία φωτεινή φιγούρα σε μπλε φόντο ενός γυμνού άντρα με ένα κοντάρι και μια ασπίδα στα χέρια. Πάνω τους διακρίνονται μια ζυγαριά κι ένα περιστέρι, στο μπροστινό μέρος της ασπίδας, πάνω από ένα πρόσωπο τέρατος που φαίνεται θολά σε γκρι χρώμα. Στην απέναντι πλευρά η τοιχογραφία της Ειρήνης, με λαμπερές φιγούρες ανθρώπων διάφορων ηλικιών, που παίζουν και ζουν γαλήνια στη φύση. Ανάμεσά τους κι ένας Πήγασος. Οι δύο αυτές πλευρές ενώνονται από έναν τοίχο με τέσσερις φιγούρες, μια μαύρη, μια κίτρινη, μια κόκκινη και μια λευκή, να κρατάνε έναν κίτρινο κύκλο με ένα περιστέρι στο εσωτερικό του.

Ο Πικάσο είναι γνωστός σε όλους για τα έργα του, το μοναδικό του στυλ και την πρωτοπορία του, αλλά, παραδόξως, ελάχιστοι του αναγνωρίζουν ότι καθιέρωσε το περιστέρι ως σύμβολο της ειρήνης σε παγκόσμιο επίπεδο. Η απλότητα στα έργα του τα αφήνει να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή των ανθρώπων και να τους κάνει να σκεφτούν και να αναγνωρίσουν την ευκολία με την οποία μπορούν να φτάσουν τον κόσμο στην ευτυχία και την ειρήνη. Ενώ η τέχνη του φαίνεται αρχικά ιδιαίτερα περίπλοκη, τα θέματα των έργων του είναι συνήθως πολύ απλά, όπως η ειρήνη, η αγάπη, η ζωή και ο θάνατος, η καθημερινότητα και η φύση των ανθρώπων. Με τις τεχνοτροπίες του κατάφερε να τα κάνει κατανοητά στους ανθρώπους και να τα θυμούνται όσος καιρός και αν περάσει.

Το περιστέρι της ειρήνης 1

Το περιστέρι της Ειρήνης 2  (2 από τις πιο γνωστές εικόνες της παγκόσμιας κουλτούρας)

Το Παιδί με το Περιστέρι (Η αρχή;)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΣΤΟ WWW.FLOWMAGAZINE.GR

Ο Ναός της Ειρήνης στο Βαλωρίς

Le fabuleux destin d'Amélie Poulain – Αμελί

Η Αμελί  είναι ένα όχι και τόσο κανονικό κορίτσι. Προσπαθεί με ασυνήθιστους τρόπους να κάνει τη ζωή των άλλων καλύτερη.  Είναι μία κοπέλα που αναλαμβάνει τις μονότονες  ζωές των συνανθρώπων της, όποιοι κι αν είναι αυτοί, και χρησιμοποιώντας τη φαντασία της, τις μετατρέπει σε ενδιαφέρουσες γεμάτες απροσδόκητες ανατροπές. ‘‘Αυτοδιορίζεται’’ σκηνοθέτης της μέχρι στιγμής πληκτικής καθημερινότητας ανθρώπων απλών, πνιγμένων μέσα στη μιζέρια της ρουτίνας τους και με μικρές, διακριτικές και προσεκτικές κινήσεις αλλάζει ριζικά τις ζωές τους. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας όμως λησμονεί πως και της ίδιας η ζωή χρειάζεται αλλαγές και μυστήριο. Όσο κι αν τη γεμίζει το να δίνει χαρά στους άλλους, ξεχνά πως όταν εμφανίζεται ο έρωτας πρέπει να αφιερώσει χρόνο και σε αυτόν για να μπορέσει να ζήσει τη μαγεία που απλόχερα προσφέρει στους άλλους. Όμως, όσο δυνατός κι αν είναι ο χαρακτήρας της Αμελί, κάποια πράγματα είναι ανίκητα, όπως ο έρωτας ή οι καταστάσεις που έπλασαν την μοναδική, ρομαντική, αθώα προσωπικότητά της. Η Αμελί πάντως, δείχνει με τον πλέον ζωντανό και συνάμα λεπτεπίλεπτο τρόπο πως κανείς δε θα έπρεπε να είναι δέσμιος της μοίρας του και να παραδίδεται στις συνθήκες, όποιες κι αν είναι αυτές.

Η ταινία καταπιάνεται με θέματα που δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανάλαφρα. Θεματικά και αισθητικά, ακόμα και ηχητικά θυμίζει δράμα. Δεν είναι όμως. Είναι μια αισθηματική κομεντί με υπερβολικά έντονο το ρομαντικό στοιχείο και με μικρές πινελιές μαύρου χιούμορ που εκπροσωπεί τις κωμικοτραγικές καταστάσεις με τις οποίες η Αμελί βρίσκεται αντιμέτωπη. Η ήρεμη, χαλαρή και ονειροπόλα μουσική του Yann Tiersen σε συνδυασμό με το μελωδικό ήχο της Γαλλικής γλώσσας ταξιδεύουν το θεατή σε έναν παραμυθένιο χωροχρόνο στον οποίον στην πραγματικότητα μπορεί να φτάσει, δεδομένου ότι οι πράξεις της Αμελί δε θα έπρεπε να μας φαίνονται τόσο ‘‘εξωπραγματικές.’’ Ο καθ’ ένας θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπό του επειδή η αληθινή ευτυχία προέρχεται από την άνεση μας να τη μοιράσουμε όπου μπορούμε, ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Ακόμα και αν κάποιους δεν τους αγγίζει ο ρομαντισμός και η ίσως αφελής προσέγγιση της πραγματικότητας, η τεχνική και η αισθητική των εικόνων δεν μπορεί να τους αφήσει ασυγκίνητους. Η ταινία είναι επιεικώς πανέμορφη. Τα χρώματα, το στήσιμο, οι γωνίες, η σύνθεση, ο φωτισμός και το mis-en-scene είναι απίστευτα προσεγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια συντελώντας στην αναγνώριση του έργου σαν ένα σύγχρονο αριστούργημα.

Η Αμελί προτάθηκε για πέντε βραβεία Όσκαρ το 2002, μεταξύ αυτών και καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Είναι ένα έργο που αξίζει να δείτε επειδή έχει τη δύναμη να αλλάξει τον τρόπο που βλέπατε τη ζωή μέχρι τώρα. Δίνει έμφαση στις μικρές χαρές της ζωής με έναν μοναδικό τρόπο. Η μικροκαμωμένη, ευγενής μα και θρασύς, γλυκιά Αμελί καταφέρνει με τη μεγαλύτερη  δυνατή διακριτικότητα να αναδείξει τη σημασία των αφανών ηρώων και το ότι το παν στη ζωή είναι να προσπαθεί κανείς να αδράξει τη μέρα και στην περίπτωση που δεν τα καταφέρνει, ένα μικρό σπρώξιμο από εμάς ίσως κάνει τη διαφορά.

PERISSOTERA ARTHRA M STO WWW.FLOWMAGAZINE.GR

Ten Things I Hate About You (1999)

 Όσο κι αν με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν μια «χαζοχαρούμενη» εφηβική «αμερικανιά», αυτή η ταινία έχει περισσότερα νοήματα. Παράλληλα, είναι μια πιο φρέσκια και σύγχρονη εκδοχή του θεατρικού έργου του Shakespeare «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι». Η σύγχρονη εκδοχή της ταινίας του Gil Junger σημείωσε μεγάλη επιτυχία, καθώς προτάθηκε για πολλά βραβεία, όπως τα MTV Movie Awards, στα οποία βραβεύτηκε η νεαρή Julia Stiles, και τα Teen Choice Awards.

 Οι συγκρίσεις με το θεατρικό του William Shakespeare δεν είναι λίγες, αλλά καταλήγουν πάντα σε θετικά συμπεράσματα, αφού η μεταφορά ενός τέτοιου θεατρικού έργου σε μια ταινία, που η κεντρική της ιστορία λαμβάνει χώρα σε ένα αμερικάνικο λύκειο και όλοι οι πρωταγωνιστές είναι μαθητές, ήταν μια πολύ τολμηρή κίνηση.

 Το σύγχρονο χιούμορ και οι κωμικές καταστάσεις, καθώς και τα αστεία σκηνικά που συμβαίνουν στα σχολεία τα τελευταία χρόνια συνδυάζονται αρμονικά με το ρομαντισμό της ιστορίας του Shakespeare αλλά και τις ιδέες που ήθελε να προβάλλει για την ανωτερότητα και την εξυπνάδα των γυναικών. Η ταινία καταφέρνει να δείξει όλες τις αξίες του έργου του Shakespeare με ανάλαφρο τρόπο. Είναι πολύ πιο προσιτή από ένα θεατρικό και πολύ δροσερή. Δεν είναι μόνο τα ονόματα που είναι παρόμοια αλλά και οι ιδέες, που φυσικά προσφέρονται στο κοινό με μοντέρνο τρόπο, προβάλλοντας ταυτόχρονα την αξία και την ύπαρξη του θεάτρου, που δυστυχώς ο κόσμος τείνει να προσπερνά.

Η υπόθεση: Στο λύκειο της Padua ο νέος μαθητής Cameron James ερωτεύεται την όμορφη δημοφιλή, αλλά «ρηχή» και «απαγορευμένη» Bianca Stratford. Η Bianca έχει μια μεγαλύτερη αδερφή, την Kat, η οποία είναι δύστροπη και έχει τη φήμη της στριμμένης του σχολείου. Ο υπερπροστατευτικός πατέρας τους, βλέποντας τη ζήτηση που έχει η μικρότερη κόρη του, βάζει όρο πως η Bianca μπορεί να έχει αγόρι μόνο αν έχει και η Kat, πιστεύοντας πως η δύσκολη Kat δεν πρόκειται να βρει αγόρι εύκολα. Όταν ο Cameron μαθαίνει για αυτόν τον κανόνα, καταστρώνει σχέδιο για να κερδίσει ο ίδιος την Bianca διώχνοντας τους άλλους θαυμαστές της και δωροδοκώντας τον Patrick Verona, τον «εγκληματία» του σχολείου, που όλοι τον φοβούνται, για να κάνει την Kat να τον ερωτευτεί και να δεχτεί να βγει μαζί του.

PERISSOTERA ARTHRA MOU STO WWW.FLOWMAGAZINE.GR ------------------- LET IT FLOW!!!

Έρωτας και Ψυχή: Από Μύθος, Πραγματικότητα

Καμία φορά είναι ιδιαίτερα εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίον η τέχνη ζωγραφίζει τη γραμμή που συνδέει τους αρχαίους μύθους, την Αναγέννηση και το σήμερα, προβάλλοντας αξίες που ενώ παραμένουν σταθερές και αληθινές μέσα στα χρόνια, οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα έργου τέχνης που πληρεί όλες αυτές τις προδιαγραφές είναι ένα από τα ομορφότερα έργα του Antonio Canova, γνωστό και ως Ο Έρωτας και Η Ψυχή. Είναι επίσης ευρέως γνωστό ως Η Αναγέννηση της Ψυχής Από Το Φιλί Του Έρωτα. Χρονολογικά τοποθετείται στα τέλη το 18^ου αιώνα, συγκεκριμένα στα 1787 με 1793 και είναι ένα από τα πιο πολύτιμα στολίδια του μουσείου του Λούβρου. Πρόκειται για ένα μαρμάρινο σύμπλεγμα αγαλμάτων που αποτελείται από δύο φιγούρες, την Ψυχή και τον Έρωτα. Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το έργο αυτό θα ήταν καλό να ξέρει το μύθο πάνω στον οποίο στηρίχτηκε ο Canova για να εκτελέσει αυτήν την ποιητική, οπτική συμφωνία. Είναι η μεταφορά ενός διαχρονικότατου μύθου που περνάει ανεξίτηλα στο χρόνο μηνύματα, τα οποία ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, ο κόσμος περιμένει έναν αρχαίο μύθο σε συνδυασμό με μία αναγεννησιακή εικόνα να τους τα θυμίσει.

Ο μύθος δυστυχώς δεν είναι από τους πλέον γνωστούς, καθώς οι Έλληνες για κάποιο λόγο προτιμούμε να απομνημονεύουμε τους πιο αστείους και ανάλαφρους μύθους των προγόνων μας. Το καλό είναι πως η πλειοψηφία των Ελλήνων ξέρει αρκετά καλά τα χαρακτηριστικά των δώδεκα θεών του Ολύμπου και των περισσότερων ημίθεων. Σύμφωνα με την εκδοχή του Απουλήιου, ο μύθος του ΄Ερωτα και της Ψυχής ξεκινά από το φθόνο της Αφροδίτης, μητέρας του Έρωτα. Όντας η θεά του έρωτα και της ομορφιάς, η Αφροδίτη έγινε έξαλλη όταν έμαθε πως μία θνητή κοπέλα θεωρείτο από τους πάντες η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο. Η ζήλεια την κυρίευσε και έτσι έστειλε το γιό της, το φτερωτό Έρωτα, να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών που την έβλεπαν ώστε να μην την θέλουν. Όμως η ομορφιά της ήταν τέτοια που ακόμα κι αυτός την ερωτεύτηκε παράφορα, αφού δέχτηκε πάνω του ένα από τα βέλη του. Η Ψυχή παρέμεινε ανύπαντρη καθώς κανένας πλέον άντρας δεν την ήθελε. Οι γονείς της, ανήσυχοι, ζήτησαν από το μαντείο των Δελφών να μάθουν τι συνέβαινε. Ο χρησμός έλεγε πως η Ψυχή θα έπρεπε να παντρευτεί ένα τέρας που κατοικούσε κρυμμένο σε ένα βουνό. Έτσι και έγινε. Η Ψυχή αφού παντρεύτηκε το τέρας, που όμως δεν μπορούσε να δει τη μορφή του, είχε συμφωνήσει να βρίσκονται πάντα σε απόλυτο σκοτάδι, χωρίς να ξέρει ότι το τέρας ήταν ο Έρωτας που της το είχε ζητήσει επειδή ήξερε πως δεν μπορούσε μια θνητή να αντικρίσει έναν αθάνατο. Η Ψυχή τελικά ερωτεύτηκε τον άγνωστο και τρυφερό σύζυγό της. Οι αδερφές της Ψυχής ζήλεψαν τον έρωτα και την ευτυχία της αδερφής τους και την έπεισαν την επόμενη φορά που θα συναντιόταν με τον Έρωτα, να τον σκοτώσει την ώρα που αυτός θα κοιμόταν επειδή αφού δεν της φανερωνόταν, ίσως να ήθελε να την σκοτώσει εκείνος. Έτσι η Ψυχή πήρε ένα μαχαίρι και ένα λυχνάρι για να κάνει ο,τι της είχαν υποδείξει οι αδερφές της, μα όταν είδε το πρόσωπό του στο φως έμεινε εμβρόντητη από την ομορφιά του και μέσα στην ταραχή της έριξε καυτό λάδι από το λυχνάρι πάνω στον Έρωτα. Ο Έρωτας ξύπνησε και θύμωσε πολύ με την Ψυχή, που αθέτησε τη συμφωνία τους και έφυγε, όμως παρέμεινε ερωτευμένος μαζί της. Δεν μπορούσαν πλέον να είναι μαζί παρά μόνο με τη βοήθεια ενός θαύματος. Η Ψυχή απελπισμένη ζήτησε από την Αφροδίτη βοήθεια και εκείνη την υποχρέωσε να περάσει τρεις δοκιμασίες, μία από τις οποίες ήταν να της πάει το κουτί της Περσεφόνης από τον Άδη. Η Ψυχή τα κατάφερε, όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί και άνοιξε το κουτί, πιστεύοντας ότι είχε ελιξίριο ομορφιάς. Δυστυχώς όμως, μέσα στο κουτί ήταν ο Μορφέας, ο οποίος την έριξε σε βαθύ ύπνο. Όταν το έμαθε, ο πάντα ερωτευμένος μαζί της Έρωτας παρακάλεσε το Δια να τους λυπηθεί και να σώσει την Ψυχή. Εκείνος την έκανε αθάνατη για μπορέσει να είναι για πάντα μαζί με τον Έρωτα. Η στιγμή που επέλεξε ο Canova να παραστήσει είναι αυτή που ο Έρωτας έρχεται και ξυπνάει την Ψυχή με ένα φιλί, για να την πάρει μαζί του στον Όλυμπο. Η Ψυχή ξαναγεννιέται αυτή τη φορά όχι σαν απλή θνητή αλλά σαν αθάνατη για τους αρχαίους και σαν ιδέα για τις μετέπειτα γενιές.

Ηρεμία, γαλήνη και μελωδική κίνηση είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά αυτού του συμπλέγματος, όχι μόνο για την νεαρή Ψυχή, αλλά και για τον φτερωτό Έρωτα. Σχεδόν γονατιστός ακουμπάει με τα πόδια του τη βάση του μαρμάρου, αλλά το σώμα του είναι σε μία απόλυτα αφύσικη γωνία και τα φτερά του ανοιγμένα κάτι που δείχνει κίνηση. Η αγουροξυπνημένη Ψυχή είναι ακόμη ξαπλωμένη με τα χέρια της υψωμένα προς τα πίσω έτσι ώστε να κυκλώνουν το κεφάλι του έρωτα. Η όρθια στάση του επάνω μέρους του κορμιού της σε συνδυασμό με τα χέρια του Έρωτα που το ένα αγκαλιάζει το σώμα της ενώ το άλλο κρατάει το κεφάλι της, καταλήγοντας στο μάγουλό της υποδηλώνουν ταυτόχρονα κίνηση και εκστασιασμό αλλά και πλήρη πραότητα. Κοιτάζονται στα μάτια, πιθανότατα μετά από το φιλί που της έδωσε για να την ξυπνήσει και φαίνονται και οι δύο ανέμελοι και προσηλωμένοι ο ένας στον άλλον, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο γύρω τους παρά μόνο η ευτυχία τους. Οι δυο τους είναι έτοιμοι να πετάξουν μακριά, γυμνοί επειδή όλα είναι δευτερεύοντα όταν ενώνεται η ψυχή και ο έρωτας.

Ακόμα και ο τρόπος που ο καλλιτέχνης επέλεξε να στήσει τις φιγούρες, η όλη τοποθέτηση τους, δείχνουν πως το θέμα αυτό άξιζε να αντιμετωπισθεί με ξεχωριστό τρόπο. Το μάρμαρο δίνει μία αίσθηση απαλότητας με αρκετές, αλλά όχι υπερβολικές καμπύλες, αδύνατα, γυμνασμένα και υγιή αλλά όχι μυώδη σώματα. Ο τρόπος όμως που ο Canova παίζει με τις γωνίες και το φως είναι παραπάνω από μοναδικός. Το σύμπλεγμα φωτίζεται διαφορετικά κατά τη διάρκεια της ημέρας (αφού μέσα στο Λούβρο βρίσκεται κοντά σε παράθυρο) δίνοντας έμφαση σε συγκεκριμένες γωνίες και καμπύλες που όλες όμως αποδίδουν την ίδια εντύπωση απαλότητας και γαλήνης, κάτι που ένας πίνακας δε θα μπορούσε να απεικονίσει τόσο τέλεια.

Αυτές οι τεχνικές, που έχει χρησιμοποιήσει ο γλύπτης, έχουν λόγο ύπαρξης που συμβάλλει στην προώθηση του θέματος αυτού του συμπλέγματος. Η ένωση των δύο δε δείχνει απλώς τον έρωτα δύο νέων αλλά λειτουργεί και ως συμβολισμός για την ένωση της φυσικής έλξης που εκπροσωπεί ο Έρωτας και της πνευματικής έλξης που εκπροσωπείται από την Ψυχή. Ο Έρωτας ήταν ελλιπής χωρίς την ύπαρξη της αγάπης του για την Ψυχή. Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, ο έρωτας και η αγάπη δύο ανθρώπων δεν είναι ολοκληρωμένος αν οι σύντροφοι δεν είναι ερωτευμένοι ο ένας με την ψυχή του άλλου. Και οι δύο είναι νέοι επειδή ένας αληθινός έρωτας δε γερνάει ποτέ και είναι τελικά αθάνατος, όπως και σε αυτόν το μύθο ο Έρωτας με την Ψυχή. Η ένταση ανάμεσά τους δε φαίνεται από τίποτα πάνω τους, παρά μόνο από το ύφασμα που ξετυλίγεται από τα πόδια της Ψυχής, δείχνοντας την αλλαγή που γίνεται στη ζωή της Ψυχής καθώς επίσης και ότι τίποτα πια δεν την κρατάει στη γη.

Η Αναγέννηση φρόντισε να επικεντρωθεί στην αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή τέχνη και φιλοσοφία και να ξαναφέρει στο προσκήνιο τις ιδέες τις αρχαιότητας με έναν παρόμοιο μα ξεχωριστό τρόπο. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες εστίαζαν στους Ελληνορωμαϊκούς μύθους και τους μετέφεραν μέσα από τα έργα τους, προσθέτοντας περισσότερα μηνύματα, μεταφορές και σύμβολα για να τους ταιριάξουν στην εποχή τους. Πολλές από αυτές τις ιδέες παραμένουν ίδιες μέχρι και σήμερα και ίσως αν δεν ήταν η Αναγέννηση, που έβγαλε τον κόσμο από τα μεσαιωνικά χρόνια, οι ιδέες αυτές να μη μας παραδίδονταν με τόσο όμορφο τρόπο. Ο Antonio Canova στο έργο του Ο Έρωτας και Η Ψυχή δε δείχνει απλώς έναν μύθο αλλά προβάλλει αλήθειες που οι άνθρωποι του σύγχρονου κόσμου αγνοούν. Η εμφάνιση παίζει πιο καθοριστικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων από ότι ο εσωτερικός πλούτος, που είναι και αυτό που μένει σταθερό τελικά. Δυστυχώς, όπως φαίνεται σε κάποια πράγματα δεν πλησιάζουμε καν τους προγόνους, όμως υπάρχουν ακόμα οι μύθοι που απεικονίζονται σε έργα μεταγενέστερων καλλιτεχνών οι οποίοι προσθέτουν τα δικά τους μηνύματα, που όλοι μας μπορούμε να κατανοήσουμε. Όλοι μπορούμε να δούμε το μεγαλείο του έρωτα και της αληθινής αγάπης, ιδιαίτερα όταν ο έρωτας αφορά και την αθάνατη ψυχή. Οι αρχαίοι όχι μόνο έβλεπαν καθαρότερα από εμάς αλλά εξηγούσαν και αυτά που έβλεπαν (χωρίς να έχει σημασία αν ήταν σωστά ή όχι) με τρόπους που κάνουν αυτούς τους μύθους να απεικονίζουν τέλεια την πραγματικότητα.

περισσότερα άρθρα μου στο www.flowmagazine.gr στην κατηγορία ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - ΤΕΧΝΕΣ - ΤΑΙΝΙΕΣ - ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ή O ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

koita na deis

p exw trelli empneusi alla dn exw myalo g na grapsw twra.... grrrrrrrrrrrr.....

k omws ekana blog

to akouga to akouga toso kairo k dn iksera ti skata einai to blog akrivws para mono oti apla grafeis tis skepseis s g na tis diavazoun oi alloi.

na pw tn alitheia thelw na dokimazw pragmata alla me ta tosa profil p eixa palaiotera ksenerwsa plirws k kratisa mono to facebook, to opoio eixa apo tn polu arxi t!

dn kserw akrivws poso polu tha to xrisimopoiisw alla eipa na to dokimasw. opote ante na doumeeeeeeeee. kali arxi m!