Henri de Toulouse – Lautrec: Υψηλή Τέχνη από τη Χαμηλότερη Τάξη

Είναι γνωστό ότι πολλοί από τους καλύτερους καλλιτέχνες παγκοσμίως, που έχουν δημιουργήσει διαχρονικά αριστουργήματα, έχουν περάσει από πολλές δυσκολίες. Θεωρείται επίσης δεδομένο ότι η δυστυχία, τα εμπόδια και οι αντίξοες συνθήκες αποτελούν πηγή έμπνευσης ή κίνητρο για τους ανθρώπους με καλλιτεχνική φλέβα, είτε αυτοί είναι μουσικοί, είτε ζωγράφοι, φωτογράφοι, συγγραφείς, ηθοποιοί ή σκηνοθέτες. Η μοίρα του Henride Toulouse Lautrec του επιφύλασσε πολλές συμφορές και αναποδιές, παρ’ όλο που ξεκίνησε τη ζωή του με τις καλύτερες προδιαγραφές και με παραπάνω εφόδια από όσα χρειαζόταν. Αυτή η αντίθεση και μόνο στη ζωή του είναι αρκετή για να τον κάνει, πάντα σε συνδυασμό με το υπέρτατο ταλέντο του, έναν από τους πιο φημισμένους καλλιτέχνες στον κόσμο. Οπότε, ο Toulouse Lautrec πληροί τις παραπάνω ‘‘προδιαγραφές’’ στο έπακρον. Όπως προανέφερα, τα προβλήματα και οι δυσχέρειες δεν αποτελούν και τόσο μεγάλο εμπόδιο για έναν καλλιτέχνη, αφού συνήθως του προσθέτουν περισσότερο κύρος και λόγους για διεθνή αναγνώριση. Πόσο εύκολο είναι όμως όταν κάποιος που βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα στο βούρκο, τη βρώμα, τον υπόκοσμο και την ‘‘αμαρτωλή’’ ζωή να μπορεί να παρουσιάσει αυτόν τον τόσο διαφορετικό κόσμο ως υψηλή τέχνη στα σαλόνια που αποδοκίμαζαν αυτήν την υποκουλτούρα και τον τρόπο ζωής; Όχι και τόσο. Ειδικά για έναν άνθρωπο που ενώ μπορούσε να απορρίψει μια τέτοια ζωή και κανονικά του ήταν ανεπίτρεπτο ακόμα και να τη σκέφτεται, είχε γίνει πλέον μέλος του κόσμου των εφήμερων απολαύσεων στα χρόνια της τόσο οξύμωρης belle époque. 

Αυτά που κάνουν τον Γάλλο ζωγράφο να ξεχωρίζει ανάμεσα από τους άλλους καλλιτέχνες του μετα-ιμπρεσιονισμού είναι οι ψυχολογικές του δοκιμασίες που αφορούσαν στην απομόνωσή του από την αριστοκρατική τάξη, τα μακροχρόνια προβλήματα υγείας που συνεχώς αντιμετώπιζε και την εμμονή του με το να επικεντρώνεται συνεχώς σε ‘‘απαγορευμένα’’ θέματα. Η τέχνη του, και κυρίως οι αφίσες του, για τις οποίες είναι πρωτίστως γνωστός, απεικονίζουν πολύ έντονα όχι μόνο την ιδιαίτερη τεχνική του αλλά και την ίδια του τη ζωή.

 Οι μεγάλες δημιουργίες του

 Αριστουργήματά του, όπως το Μοulin Rouge: La Goulue, που ολοκληρώθηκε το 1891 και βρίσκεται σε προσωπική συλλογή, Το Φιλί, που ολοκληρώθηκε την επόμενη χρονιά και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην προσωπική συλλογή της Mme. Dortu στο Le Vesinet, της Γαλλίας, το Στο Κρεβάτι, της ίδιας χρονιάς, που επίσης ανήκει σε προσωπική συλλογή, το Οδός desMoulins:Η Ιατρική Επιθεώρηση, του 1893, που βρίσκεται στο National Gallery of Art, τοΜέσα στο Σαλόνι της Οδού des Moulins, του 1894 και βρίσκεται στο μουσείο Toulouse – Lautrecστο Albi και τέλος, η αφίσα της Jane Avril, του 1899, είναι μόνο λίγα παραδείγματα που αποδεικνύουν περίτρανα τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά του που τον κάνουν τόσο μοναδικό. Ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι αυτός ο ‘‘απόκρυφος’’ κόσμος είναι ικανός να αποτελέσει κύριο θέμα στην υψηλή τέχνη.

Σε πολλά από τα έργα του, δε δίνεται ακριβής χρόνος και τόπος, αλλά συγκρίνοντας για παράδειγμα Το Φιλί και το Στο Κρεβάτι με το Μέσα στο Σαλόνι της Οδού des Moulins, ο οποιοσδήποτε  μπορεί να υποθέσει ότι αυτές οι σκηνές είναι πέρα για πέρα αληθινές και λαμβάνουν χώρα σε οίκους ανοχής ή αλλιώς σε κάποιο maisoncloseή καμπαρέ. Δεδομένου ότι ο καλλιτέχνης ζούσε στους οίκους ανοχής, είναι φυσικό να υποθέσει κανείς ότι ήταν μπροστά στις παραστάσεις που απεικόνιζε, οι οποίες συνέβαιναν κατά τη διάρκεια της ημέρας, τις ώρες που οικοπέλες δε δούλευαν. Αν υποθέσουμε ότι οι φιγούρες Στο Κρεβάτι και στο Το Φιλί είναι γυναίκες, κάτι που αποδεικνύεται εύκολα από τα χαρακτηριστικά των πιο ανδροπρεπών γυναικών (από το Μεσα στο Σαλόνι της Οδού des Moulins φαίνεται καθαρά ότι ο καλλιτέχνης ζωγράφιζε χωρίς διακρίσεις και τις πιο ανδροπρεπείς πόρνες), τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Lautrec ήταν πλέον μέλος της οικογένειας των καμπαρέ και ήταν ίσως ο πιο ισχυρός συνδετικός κρίκος του απαγορευμένου με την τέχνη.

Η σχέση του Toulouse – Lautrec με τις γυναίκες της νύχτας ήταν τόσο στενή, ιδιαίτερα με αυτές των καμπαρέ της Rued’ Amboise, που του είχε ζητηθεί να διακοσμήσει τους τοίχους ενός salon. Τότε κιόλας άρχισε να ζωγραφίζει τους πίνακες με τις ερωτικές περιπτύξεις ανάμεσα σε γυναίκες.

 Μέλος της belle époque

Το μετα-ιμπρεσιονιστικό στυλ του επηρέασε μεγάλους καλλιτέχνες όπως τον Picasso και εξηγεί την αλληλεπίδρασή του με καλλιτέχνες σαν τον Van Gogh. Η εποχή εκείνη όμως ήταν άλλο ένα κοινό που συνδέει αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες. Τα καμπαρέ έγιναν απίστευτα δημοφιλή κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του 19^ου αιώνα. Η λεγόμενη belle époque ξεκίνησε στα τέλη του 19^ου αιώνα και διήρκεσε μέχρι την αρχή του επόμενου. Η belle époque χαρακτηρίζεται κυρίως από την άνθηση των γραμμάτων και της τέχνης. Ο Guyde Maupassant περιγράφει εκείνη την περίοδο στα γραπτά του και είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι η ζωή του αριστοκράτη είχε πολλές ομοιότητες με αυτήν του Henride Toulouse – Lautrec. Αυτές οι δύο δυνατές και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες κατάφεραν με επιτυχία να αποδώσουν με εικόνες ή με λέξεις την decadence των περιορισμών, της ηθικής και της καλής συμπεριφοράς της εποχής. Είναι λοιπόν φυσικό να θεωρήσουμε τον HenrideToulouse – Lautrec τον ‘‘ηγέτη’’ μιας επανάστασης ενάντια σε όλες τις κοινωνικές αξιώσεις.

Ο Lautrec εκ των έσω

Η επιλογή των ριψοκίνδυνων θεμάτων που απεικόνιζε είναι βαθιά ριζωμένη στο παρελθόν του ακόμα και όταν αυτά που δημιουργούσε φαινομενικά ανήκαν αποκλειστικά στο παρόν του. Από πολύ μικρός έδειξε την κλίση του στην τέχνη και τη μεγάλη του αγάπη, την ιππασία. Στο Παρίσι, που πήγε για να ζήσει μακριά από την καθοδήγηση του σπιτιού του, παγίδευσε τον εαυτό του σε μια ζωή, που υπό κανονικές συνθήκες δε θα τον οδηγούσε πουθενά. Το τεράστιο ταλέντο του όμως κατάφερε να ρουφήξει και να αναδείξει μια διαφορετική τέχνη, μια ιδιαίτερα ωμή μα διαπρεπή τέχνη που γεννήθηκε από τον ακραίο τρόπο ζωής του.

Ο Lautrec απομονώθηκε από το αριστοκρατικό φόντο της ζωής του, ιδιαίτερα μετά την απογοήτευση του πατέρα του, που σοκαρίστηκε όταν είδε πως ο γιός του δούλευε για άλλους και πουλούσε τα έργα του για να ζήσει. Δεν ήταν λοιπόν τα ανατομικά του προβλήματα που τον απομάκρυναν από την οικογένειά του. Η αφίσα του Moulin Rouge:La Goulue, μία από της πιο διάσημες δημιουργίες του αποτελούσε πηγή ντροπής για τον πατέρα του, που έβλεπε ότι ο γιός του διαφήμιζε τα Moulin Rouge. Η μητέρα του όμως τον υποστήριζε και το βοηθούσε μάλιστα να βρει εκθέσεις και να πουλήσει τα έργα του. Ο Lautrec πρατηρούσε και μαγευόταν από τον τρόπο που οι άνθρωποι διαφόρων τάξεων δρούσαν μέσα στα καμπαρέ.

Μέχρι τα 14 του ήταν ο ‘‘τέλειος’’ αριστοκράτης, φιλελεύθερος και αθλητικός. Μετά από κάποια ατυχήματα που είχε όμως, τα πόδια του έμειναν ατροφικά με αποτέλεσμα το ύψος του  να μην ξεπεράσει το 1.54μ. Τα ατυχήματά του ίσως ήταν τα πρώτα σημάδια που έδειχναν πως τα δύο του πάθη, η ιππασία και η τέχνη θα τον κατέστρεφαν. Η εικόνα του πλέον δεν ήταν αυτή που ‘‘έπρεπε’’. Μεγαλώνοντας έγινε τακτικός πελάτης των καμπαρέ της σαγηνευτικής Μονμάρτης αφού μονάχα εκεί ένιωθε πως έβρισκε τον έρωτα. Κι όμως, δεν ήταν οι εφήμερες απολαύσεις και τα γυμνά σώματα που τον τραβούσαν αλλά περισσότερο η τρυφερότητα που του έδειχναν αυτές οι γυναίκες τις οποίες και ο ίδιος αντιμετώπιζε φιλικά.

Η τέχνη έγινε η ζωή του, και αφού η ζωή του ήταν τόσο επηρεασμένη από την παράξενη εμφάνισή του, είναι επόμενο να φωτίσει και την τέχνη του. Ο Toulouse – Lautrec αποφεύγει να απεικονίσει τα πόδια αυτών που ζωγραφίζει. Στα έργα του Το Φιλί, Στο Κρεβάτι και Jane Avril δεν δείχνει τα πόδια των γυναικών. Είτε είναι σκεπασμένα από σεντόνια, είτε δίνει έμφαση στο επάνω μέρος των σωμάτων είτε τα σκεπάζουν μακριά φορέματα. Η Jane Avril ειδικά έχει τόσο μακρύ φόρεμα που μοιάζει με παλιά κούκλα, από αυτές που είχαν μόνο σώμα και αντί για πόδια απλά ένα φόρεμα. Ακόμα και όταν τα πόδια των γυναικών φαίνονται, καλύπτονται από μαύρες κάλτσες ή μπότες που δεν τραβούν το βλέμμα του κοινού, κάτι που συμβαίνει στα Moulin Rouge: La Goulue, Οδός des Moulins: Η Ιατρική Επιθεώρηση και το Μέσα στο Σαλόνι της Οδού desMoulins. Ακόμα και οι γυναίκες που επέλεγε να ζωγραφίσει μας γυρνούν πίσω στα χρόνια ανατομικά προβλήματα του, αφού είναι όλες τους πόρνες, που δεν είχαν πρόβλημα με τα ατροφικά του πόδια και την εμφάνισή του, και όχι μοντέλα όπως πολλοί καλλιτέχνες συνήθιζαν να ζωγραφίζουν.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, ο Lautrec ελκυόταν από τα ‘‘απαγορευμένα’’ θέματα και είχε εμμονή με το να χρησιμοποιεί μειονότητες στην τέχνη του. Φλέρταρε, μεταφορικά και κυριολεκτικά με τις χορεύτριες και τις πόρνες στη ζωή και στην τέχνη του. Η πλειοψηφία των αφισών και των πινάκων του επικεντρώνονται στους χορούς τους, τη δουλειά τους και τη ζωή τους. Διάλεγε να απεικονίζει γυμνές γυναίκες κατά τη διάρκεια ιατρικής επιθεώρησης ή ομοφυλόφιλες πόρνες κατά τη διάρκεια των ερωτικών τους επαφών. Ο ίδιος θεωρούσε ακόμα και τον εαυτό του ‘‘απαγορευμένο’’ γιατί ήξερε ότι έτσι τον έβλεπαν οι υπόλοιποι αριστοκράτες. Η τέχνη του σόκαρε, κι αυτό εξηγεί το λόγο για τον οποίο ήταν διάσημος και αποδεκτός από τις χαμηλότερες τάξεις. Κι άλλοι καλλιτέχνες όπως ο Courbet είχαν ήδη απεικονίσει ομοφυλόφιλες γυναίκες μαζί αλλά αυτές οι δημιουργίες του δεν ήταν ιδιαίτερα διάσημες αφού τις αγόραζαν άντρες κυρίως για τις προσωπικές τους συλλογές. Αυτό ίσως έκανε την τέχνη του Lautrec ιδιαίτερα αλλά μυστικά δημοφιλή όχι συλλογικά, αλλά σε συγκεκριμένα άτομα και σε ανθρώπους που ακολουθούσαν τον μποέμικο τρόπο ζωής.

Ο HenrideToulouse – Lautrec κατάφερνε να εκφράσει την ψυχή του μέσα από τα έργα του ενώ παράλληλα έδειχνε έναν κόσμο που πολλοί γνώριζαν (ίσως πολύ καλά) αλλά δημοσίως προσποιητά αγνοούσαν. Μελετώντας την τέχνη του, μπορεί κανείς να δει πως ήταν ένας άξιος εκπρόσωπος της μοντέρνας τέχνης καθώς η τέχνη του ήταν ανυπότακτη και επαναστατική, αντιδραστική στα πρότυπα της εποχής αλλά και της σημερινής. Οι αναρχικές πινελιές του τον κάνουν αξέχαστο προσδίδοντάς του μια υστεροφημία που θα τον κρατήσει ζωντανό σε όλες τις εποχές και της κοινωνικές τάξεις.

Στα 30 του, όπως φαίνεται από τα έργα του, είχε ήδη ξεχάσει τις κοινωνικές αξίες της τάξης του και είχε προχωρήσει σε μια πλήρη εξοικείωση με τις ‘‘απαράδεκτες’’ δραστηριότητες των καμπαρέ και των οίκων ανοχής, ολοκληρώνοντας την μετάβαση του από τα Chateaux στα καμπαρέ. Ήξερε τη ζωή αυτή απ’ έξω κι ανακατωτά, ζώντας την από πρώτο χέρι και ο πρόωρος θάνατός του ήταν ίσως το ‘‘τίμημα’’ της ζωής που επέλεξε. Ίσως να μην είχε πεθάνει τόσο νέος αν δεν είχε φύγει από το φυσικό του περιβάλλον αλλά είναι σίγουρο ότι δε θα είχε δημιουργήσει τόσα αριστουργήματα και δε θα είχε εμπλουτίσει το κίνημα της μοντέρνας τέχνης με την τόσο έντονη συμβολή του.

 

Στο Κρεβάτι

To Φιλί

Moulin Rouge - La Goulue

Mέσα στο Σαλόνι της Οδού des Moulins

Οδός des Moulins: Ιατρική Επιθεώρηση

Jane Avril

ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ WWW.FLOWMAGAZINE.GR

the boat that rocked! :D one of my fav movies!!!

Σκηνοθέτης και Σεναριογράφος: Richard Curtis

Με τους: Bill Nighy, Kenneth Branagh, Philip Seymour Hoffman, NickFrost, Tom Sturridge, RhysIfans, Rhys, Darby, Tom Brooke, GemmaArterton, Ike Hamilton, Chris O’ Dowd, Talulah Riley, Tom Wisdom,Will Adamsdale, Ralph Brown και άλλους. 

Ξεφεύγοντας  από τον καθωσπρεπισμό της Αγγλίας της δεκαετίας του 1960, μία ομάδα ανθρώπων που λατρεύουν και αναπνέουν για τη μουσική, διαφορετικοί μεταξύ τους, έχουν ήδη παρατήσει τους πάντες και τα πάντα και ζουν σ’ ένα καράβι το οποίο εκπέμπει ζωντανά 24 ώρες το 24ωρο ποπ και ροκ μουσική σε όλη την Αγγλία. Οι λάτρεις αυτού του είδους μουσικής, όλων των ηλικιών έχουν κουραστεί από την κλασσική μουσική που μεταδίδουν τα γνωστά ραδιόφωνα της εποχής. Οι δύο ώρες ποπ και ροκ μουσικής που μεταδίδονται στη διάρκεια μιας εβδομάδας δεν είναι ούτε κατά διάνοια αρκετές.Έτσι, η πλειοψηφία του Αγγλικού κοινού στρέφεται στον πειρατικό σταθμό που έχουν δημιουργήσει οι αυτοεξόριστοι στην ουσία επιβάτες του πλοίου.

Το πλήρωμα αποτελείται από νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους, που συμβάλλουν όλοι στην παραγωγή των εκπομπών, αλλά και στη διατήρηση ενός άριστου επιπέδου ζωής μέσα στο πλοίο. Ανάμεσά τους μόνο μία γυναίκα, που είναι ομοφυλόφιλη, ένας λιγομίλητος μα απίστευτα γοητευτικός και σκοτεινός νεαρός, τριαντάρηδες που παραδόξως έχουν πολλές κατακτήσεις εκπέμποντας μια ‘‘εσωτερική γοητεία’’, ένα κατά κόσμο ‘‘σπασικλάκι’’ που όνειρό του είναι να λέει τις ειδήσεις και τον καιρό, κάποιος λίγο αργόστροφος που όμως ‘‘το αλκοόλ του ακονίζει το μυαλό’’, ένας άλλος ρομαντικός ροκάς που πιστεύει στη μία και μοναδική, αληθινή αγάπη, ο νεαρός πρωταγωνιστής που τον έστειλε η μητέρα του για να ‘‘ενηλικιωθεί’’, ο σέξι, τολμηρός, ‘‘faux – pas’’ άντρας, που επέστρεψε για να μείνει, ο Αμερικάνος αντικαταστάτης του, ο μεγάλος σε ηλικία χίπις που κανείς δεν έχει δει ποτέ, φυσικά ο πολύ ροκ ιδιοκτήτης και άλλοι εξίσου σημαντικοί και αξιαγάπητοι χαρακτήρες. Η ζωή τους κυλάει ήρεμα, με συζητήσεις, ανταγωνισμούς, πάρτι , έρωτες, γάμους και παιχνίδια.

 Όλοι αυτοί, ως πλήρωμα του πλοίου, καταδιώκονται όμως από το στενόμυαλο αγγλικό σύστημα που προσπαθεί να φτιάξει νόμο για να τους κάνει παράνομους. Όταν τoσύστημα τα καταφέρνει,η αγάπη τους για τη μουσική υπερισχύει και συνεχίζουν πια ως παράνομοι, αφού το πλοίο έχει γίνει πλέον το σπίτι τους και το πλήρωμα είναι δεμένο σαν την πιο αγαπημένη οικογένεια. Το ταξίδι τους δεν κρατάει για πολύ, αλλά το τι γίνεται μετά και το πώς δένονται οι χαρακτήρες μεταξύ τους καθώς και τα κωμικοτραγικά σκηνικά που λαμβάνουν χώρα πιστεύω πως θα πρέπει να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, καθώς αυτή η ταινία, δίνει ουσιαστικό νόημα στο ακόλουθο κλισέ καθώς είναι όντως μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι καινούριοι.

Η ροκ και ποπ κουλτούρα προωθείται με πολύ όμορφο και ρομαντικό μουσικά τρόπο μέσα από αυτήν την ταινία που μοιάζει με ροκ παραμύθι. Από άποψη σκηνοθεσίας, μουσικής, σεναρίου και ερμηνειών είναι τόσο δυνατή και έξυπνα φτιαγμένη που κάνει μέχρι και τους νέους που δεν έζησαν αυτήν την εποχή να νιώσουν νοσταλγία, να θέλουν με κάποιον τρόπο να μπουν και αυτοί στο πλοίο, ή να απαγορευτεί ξανά η ποπ και ροκ μουσική από τα ραδιόφωνα για να μπορέσουν να ζήσουν μια τέτοια περιπέτεια. Μια ήρεμη σχετικά ταινία, που βλέπεται ευχάριστα αλλά δεν περνάει στο ‘‘ντούκου’’. Τραγούδια εκείνης της εποχής εναλλάσσονται με μαεστρία δίνοντας την εντύπωση στο κοινό ότι όντως ακούνε έναν επιτυχημένο σταθμό με εικόνα. Οι σκηνές χορού συγχρονίζονται τέλεια με το κάθε τραγούδι και ακόμα και το καθιστό κοινό νιώθει την ανάγκη να χορέψει στο άκουσμα των Beach Boys, των Who, των Cream, του JimiHendrix, των Kinks και άλλων.

Θεωρώ πως αν αυτή η ταινία δεν χαρακτηριστεί αξιοσημείωτη με βάση τα μηνύματα που μεταδίδει, τη διασκέδαση που εξασφαλίζει αλλά και τη δυνατότητα να φέρει αλλαγή στον τρόπο σκέψης των θεατών, τότε ποια μπορεί;

http://www.youtube.com/watch?v=BLFjoKm7QlQ&feature=related g na parete mia idea :D 

art!

http://hellobaby.deviantart.com/favourites/41581868?offset=24#/d34x899 APLA APISTEUTO!!!!!

POIISI MAAAAAAAN :P

http://www.youtube.com/watch?v=rEN3MoREC_k

AUTO TO TRAGOUDI EINAI PRAGMATIKA POIISI!!!!!!! TOSO MA TOSO KSEXWRISTO!!!!!!!! <3

MACCHIAIOLI : ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στη Φλωρεντία της δεκαετίας του 1860 μια νέα ‘‘μόδα’’, ένα καινούριο στυλ αναπτύχθηκε από μια ομάδα ανθρώπων, που ήταν γνωστοί ως ‘‘Macchiaioli’’. Οι λάτρεις του καφέ ίσως μπορέσουν να μαντέψουν το λόγο για τον οποίον οι καλλιτέχνες αυτοί ονομάστηκαν έτσι. Ο καφές Macchiato έχει την ίδια ρίζα με τη λέξη ‘‘Macchiaioli’’. ‘‘Macchia’’ στα Ιταλικά λοιπόν είναι ο λεκές, η κηλίδα το σημάδι και άλλα συνώνυμα. Ο ‘‘λεκές’’ από το γάλα είναι στον καφέ περίπου το ίδιο με αυτό που ήταν και τα χρώματα των Macchiaioli στους πίνακες που δημιουργούσαν. Τουλάχιστον έτσι τους έδωσε το όνομά ή καλύτερα τον τίτλο αυτόν ένας κριτικός τέχνης όταν απογοητευμένος αντίκρισε την τέχνη τους. Παρ’ όλο που το όνομα αυτό τους δόθηκε με στόχο να τους προσβάλλει, οι Macchiaioli ενθουσιάστηκαν, το δέχθηκαν με χαρά και του άλλαξαν τη σημασία του.

Οι ‘‘κηλίδες’’ και οι ‘‘λεκέδες’’ καλλιτεχνών όπως ο Fattori, ο Lega και ο Signorini συνεχίστηκαν, αναπτύχθηκαν και ωρίμασαν δικαιώνοντας τους Macchiaioli που πλέον διέφεραν και ξεχώριζαν όχι μόνο σαν τέχνη αλλά και σαν αναγνωρισμένη ομάδα. Δεν ήταν απλοί καλλιτέχνες, της μοντέρνας μεν ‘‘κοινής’’ δε τέχνης. Ήθελαν να ξεχωρίζουν και να διαφέρουν από καθετί συνηθισμένο και αποδεκτό κάτι το οποίο είναι εμφανές και πλήρως κατανοητό από τις ιδιαίτερα ασυνήθιστες για την εποχή, επαναστατικές, ‘‘κηλιδωμένες’’ πινελιές των έργων τέχνης τους. Έργα τέχνης που δημιουργούσαν ‘‘en plein air’’, δηλαδή στην ύπαιθρο, σε μικρό χρονικό διάστημα σε αντίθεση με πολλούς άλλους καλλιτέχνες της εποχής που ήταν σχεδόν αφύσικα προσκολλημένοι στο στούντιό τους και συχνά χρειάζονταν πολλούς μήνες για να τελειοποιήσουν τα έργα τους.

Αυτό που διαφοροποιούσε περισσότερο τους Macchiaioli και τους έκανε τόσο ξεχωριστούς είναι ότι  κατάφερναν πάντα να αναδεικνύουν χρώματα μέσα από το απόλυτο, με την πρώτη ματιά, μαύρο. Οι Macchiaioli εμπιστεύονταν τη φύση και την κρίση τους και ήξεραν πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος από χρώματα, κάτι το οποίο το έδειχναν σε όλο του το μεγαλείο. Ενώ το στυλ των Macchiaioli θυμίζει έντονα τοΓαλλικό ιμπρεσιονισμό, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμα και ρεαλιστές επειδή η σκέψη, οι ιδέες και τα θέματά τους ήταν πάνταεμπνευσμένα από την πραγματικότητα.

Ο ‘‘αρχηγός’’ και ένας από τους σπουδαιότερους οδηγητές των Macchiaioli ήταν ο Giovanni Fattoriπου γεννήθηκε στο Livornoτο 1825 και πέθανε το 1908. Η τεχνική του δεν ξεφεύγει καθόλου από τα χαρακτηριστικά της ευρύτερης τεχνικής των Macchiaioli όπως είναι φυσικό. Τα φωτεινά, συνήθως ζεστά, ζωντανά, και φρέσκα χρώματα πλημμυρίζουν τα έργα του. Θεματολογία του είναι η στρατιωτική, αγροτική, καθημερινή ζωή και πορτραίτα φίλων, συγγενών και συνανθρώπων του.Το Πορτρέτο Ενός Κοριτσιού Αγροτών στο Προφίλ είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της τεχνικής του. Γενικότερα τα έργα του, ακόμα και αν περιέχουν κίνηση όπως αυτά με αγροτικά θέματα, δίνουν την αίσθηση της ηρεμίας και ζεστασιάς. Το συγκεκριμένο πορτραίτο χρονολογείται στα 1875 με 1877 και βρίσκεται στη Γκαλερί Μοντέρνας Τέχνης του Τορίνο. Ο Fattori δε χρησιμοποιεί κανένα απόλυτο χρώμα. Δεν υπάρχει απόλυτο μαύρο ούτε απόλυτο άσπρο. Ούτε καν απόλυτο καφέ. Αυτό που βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα μιας μίξης διαφόρων τόνων των τεσσάρων βασικών χρωμάτων που χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα, ο καλλιτέχνης παίζει με μαεστρία με τα χρώματα, σπάζοντας το μαύρο του φορέματος του κοριτσιού με καφέ, ανοιχτό και σκούρο, δίνοντας χρώμα και φως σε αυτό που με την πρώτη ματιά φαίνεται σαν ένα απλό μαύρο. Το ‘‘βρώμικο’’ άσπρο του τοίχου, που λειτουργεί σαν φόντο, δημιουργεί αντιθέσεις, κάνοντας το κορίτσι να ξεχωρίζει και ξεφεύγοντας από το καθεστώς του μονόχρωμου φόντου στα πορτραίτα. Την ίδια στιγμή, αποδίδει και έναν έντονο ρεαλισμό που ταιριάζει απόλυτα στη θεματολογία αυτής της δημιουργίας. Το στυλ του εκφράζει μια παιδικότητα και μια παιχνιδιάρικη διάθεση που συνοδεύει την αθωότητα και ζωντάνια του μικρού κοριτσιού κάνοντας τους παιδικούς ‘‘λεκέδες’’ απόλυτα αποδεκτούς χάρη στο θέμα που απεικονίζει και τη αρτιότητα του αποτελέσματος.

Ο άντρας που απεικονίζεται στο έργο του 1867 του Fattori O Silvestro Lega στη Rivaal Mare, δεν είναι άλλος από ακόμα έναν από τους πιο σημαντικούς Macchiaioli. Αυτό το έργο είναι και πάλι άκρως ρεαλιστικό από πλευράς του θέματος με το οποίο ασχολείται ο Fattori. Ο Fattori δείχνει τον Lega να δημιουργεί με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο των Macchiaioli, enpleinair. O Lega έζησε την ίδια περίοδο με τον Fattori. Γεννήθηκε το 1826 στη Modigliana και πέθανε το 1895. Μπορεί κανείς, εύκολα να δει ότι όλοι τους ακολουθούσαν της αξίες και τις ‘‘συνήθειες’’ των Macchiaioli. O Lega έκανε το ίδιο που έκανε και ο Fattori. Aπεικόνισε το 1885 τον ζωγράφο Tommasi να ζωγραφίζει σε ένα μουσαμά που ονομάστηκε O ζωγράφος Tommasi που ζωγραφίζει στον κήπο (και αυτός en plein air). O Tommasi αποτελεί το κέντρο του έργου αυτού επιτυγχάνοντας να δείξει τη σημασία που είχε η τέχνη για τους Macchiaioli. Το μαύρο χρώμα αποφεύγεται, ενώ δεσπόζει το φωτεινό μπεζ και ζαχαρί άσπρο και το πράσινο της φύσης που βρίσκεται μέσα στον πίνακα του Tommasi. Ιδιαίτερα εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Lega κατάφερε να δώσει φως σε μια σχετικά σκουρόχρωμη δημιουργία, χωρίς να χρησιμοποιεί την ομπρέλα που θα έκανε το σύνολο αφύσικο.

Ο γεννημένος στο Santa Croce το 1835 Telemaco Signorini ήταν και αυτός μία από τις πιο σημαντικές φιγούρες για την ίδρυση των Macchiaioli. O Signorini ταξίδευε συχνά στο Παρίσι και το Λονδίνο και έκανε φίλους που κράτησε ως το θάνατό του το 1901. Ένα από τα ομορφότερα και πιο τρυφερά και ζεστά ίσως έργα είναι Οι Λόφοι του Settignano και είναι δικό του έργο. Χρονολογείται στο 1885 και είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα που έχει τα στοιχεία των Macchiaioli. Τα χρώματά του ρέουν και προκαλούν στο θεατή ένα αίσθημα ηρεμίας, ασφάλειας και χαλάρωσης, ταξιδεύοντάς τον στην εποχή και το χώρο του καλλιτέχνη. Ο θεατής νιώθει ότι βρίσκεται μπροστά στο κορίτσι του καμβά και όχι ότι κοιτά έναν απλό πίνακα. Το κορίτσι δεν είναι παγιδευμένο κάτω από τον κρύο ουρανό αλλά αντιθέτως προστατεύεται από το περιβάλλον της, με την κορυφή του κεφαλιού της να ακουμπάει ακριβώς τη γραμμή του ορίζοντα. Δεν ποζάρει, παρά είναι φυσική και δεν ασχολείται με τον καλλιτέχνη μεταφέροντας έτσι με πλήρη επιτυχία τον αυθορμητισμό της τέχνης των Macchiaioli.

Oι Macchiaioli κατάφεραν μέσα από την απόρριψη να δημιουργήσουν ένα μοναδικό είδος τέχνης το οποίο το ακολούθησε ο Γαλλικός ιμπρεσιονισμός που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό πολλά είδη τέχνης. Οι Macchiaioli ξεχωρίζουν για το στυλ και τη θεματολογία τους και είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζουν το ρεαλισμό με μια ρομαντική και ιμπρεσιονιστική ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον μοναδικό έως ανεπανάληπτο και μαγευτικό.

Περισσότερα άρθρα στο www.flowmagazine.gr :) 

BOLT

Ο Bolt  είναι ένα χαριτωμένο κουτάβι σαν όλα τα άλλα σε ένα pet shop, μέχρι που τον επιλέγει η μικρή Penny. Και αυτό είναι, καλώς ή κακώς, το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω για την υπόθεση της ταινίας.

To «Bolt» είναι μια ταινία στην οποία τα δεδομένα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Τι είναι ψέμα και τι πραγματικότητα στη ζωή του Bolt; O μικρός ήρωας πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τι είναι αληθινό στην καθημερινότητά του. Μόνο που αυτό δε γίνεται όταν πρέπει, με αποτέλεσμα ο Bolt να βρεθεί σε μια απίστευτη περιπέτεια, γεμάτη από δυσκολίες μεγαλύτερες από αυτές που είχε με επιτυχία ξεπεράσει στο παρελθόν βοηθώντας την Penny.

Μέσα από αυτή την οικογενειακή περιπετειώδη κωμωδία κινουμένων σχεδίων η Disney δείχνει το ανανεωμένο της πρόσωπο, του 21ου αιώνα, όχι  μόνο με την επιλογή χρήσης του τρισδιάστατου σχεδίου αντί του κλασικού δισδιάστατου, το οποίο είχαν συνηθίσει οι προηγούμενες γενιές, αλλά και με τα θέματα που προωθεί. Οι περισσότερες ταινίες της «νέας» Disney δε στέκονται πλέον μόνο στον έρωτα, στην αγάπη και τη φιλία, αλλά επικεντρώνονται στη φιλία, την οικογένεια, την περιπέτεια, την αλλαγή, τη συνήθεια, τη μοναξιά, τους κινδύνους που κρύβει ο κόσμος, πάντα με ένα μοντέρνο φόντο που προσθέτει περισσότερο χιούμορ και κάνει την ταινία πιο προσιτή σε όλους, ξεφεύγοντας από την παραμυθένια ατμόσφαιρα.

Στον Bolt συγκεκριμένα μπορεί κανείς να δει το «σκληρό» κόσμο της Νέας Υόρκης, το «ρατσισμό» που υπάρχει ανάμεσα σε γάτες και σκύλους αλλά και την ψυχρότητα της τηλεόρασης, το ενδιαφέρον για χρήματα, κέρδος και «μπίζνες» και άλλα επίκαιρα θέματα με έναν έμμεσο τρόπο που προκαλεί άφθονο γέλιο στο θεατή.

Οι ατάκες και τα αστεία σκηνικά μένουν στη μνήμη του θεατή και ίσως από πολλούς να μην ξεχαστούν εύκολα. Δεν είναι όμως μόνο το ιδιαίτερα προσεγμένο σενάριο που κάνει την ταινία αυτή τόσο ευχάριστη και ξεχωριστή, αλλά και η άψογη τεχνική καθώς και το εξαίρετο cast, που έδωσε φωνή στους χαρακτήρες και τους ζωντάνεψε με επιτυχία. Δυστυχώς, δεν έχω δει τον Bolt στα Ελληνικά, γι’ αυτό θα συνιστούσα να δείτε την ταινία είτε μόνο στα αγγλικά ή και στις δύο γλώσσες (είμαι σίγουρη πως θα θέλετε να το ξαναδείτε κάποια στιγμή).

Τα γραφικά είναι πραγματικά φτιαγμένα με τόση λεπτομέρεια, που στο πρώτο κομμάτι της ταινίας ο θεατής δεν μπορεί παρά να κοιτάεζι με θαυμασμό τα άριστα εφέ και το επιδέξιο δέσιμο των σκηνών. Για όσους φοβούνται ότι το 3D θα αφαιρέσει τη «μαγεία» του κινουμένου σχεδίου, θα σας συμβούλευα να δείτε την ταινία, καθώς ο ρεαλισμός του 3D κρατιέται στα όριά του, αφήνοντας ανέγγιχτη την αθωότητα αυτού που αποκαλούμε «παιδικό», χωρίς όμως να το κάνει αποκλειστικά παιδικό.

O Bolt προτάθηκε για Όσκαρ αλλά και για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Καλύτερου Κινουμένου Σχεδίου. Είναι πραγματικά μια ξεχωριστή ταινία, που έχει τη δυνατότητα να μας αγγίξει σε διάφορα επίπεδα κάνοντάς μας να γελάσουμε, να συγκινηθούμε αλλά και να αγωνιούμε για την τύχη του αξιαγάπητου Bolt και των φίλων του. Είναι μια ταινία που όποτε τη θυμάστε ελπίζω κι εσείς, όπως κι εγώ, να σχηματίζετε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σας. 

PERISSOTERA ARTHRA STO WWW.FLOWMAGAZINE.GR

Ο Πικάσσο για την Ειρήνη

Θεωρείται ο μεγαλύτερος και αν όχι ο σημαντικότερος, τότε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Δημιουργός του κυβισμού και του κολάζ, δύο στυλ που επηρέασαν τους ζωγράφους των γενεών που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα. Πρωτοποριακός, μοντέρνος, απρόβλεπτος, γυναικάς, άθρησκος, απολιτικός, ένα αληθινά ελεύθερο μα και ταλαιπωρημένο μέχρι και ανήσυχο πνεύμα, απαρνήθηκε πολλά και άλλα τόσα ακολούθησε, μια ιδιοφυία που από την απόλυτη φτώχεια κατάφερε να φτάσει στην κορυφή.

Πάμπλο Ρουίθ Πικάσο. Παρ'όλο που η πλειοψηφία του κόσμου γνωρίζει τα «απολύτως απαραίτητα» για αυτόν τον καλλιτέχνη, ελάχιστοι αναγνωρίζουν τα έργα που έκανε με θέμα την ειρήνη. Μια αξία που είχε υποτιμηθεί από τους ανθρώπους της εποχής του, καθώς έζησε για να δει και τους δύο παγκοσμίους πολέμους αλλά και τον πόλεμο της Κορέας.

Ο Πικάσο, που δημιουργούσε από πορτρέτα αφηρημένα και ρεαλιστικά μέχρι νεκρή φύση, καταθλιπτικά μα και αισιόδοξα έργα με πληθώρα θεμάτων –πάντα με το δικό του μοναδικό στυλ– και γνώρισε στον κόσμο το κολάζ και τον κυβισμό, είναι δυστυχώς λιγότερο αναγνωρίσιμος για τα έργα του που αφορούν την τόσο πολύτιμη και φυσικά διαχρονική αξία της ειρήνης. Φυσικά, η Γκουέρνικα είναι το πιο γνωστό του έργο, εξολοκλήρου αφιερωμένο στον τρόμο του πολέμου και κατά συνέπεια στην ανάδειξη της ειρήνης , αλλά δεν είναι το μόνο... Η γνωστή σε όλους μας εικόνα του περιστεριού από την Παλαιά Διαθήκη έγινε ευρέως γνωστή χάρη στον Πικάσο, που την καθιέρωσε. Και δεν είναι η μόνη δημιουργία του για την προώθηση της ειρήνης. Υπάρχει και ο ναός της ειρήνης, τον οποίο φιλοτέχνησε ο ίδιος. Από έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς είναι λογικό να υπάρχουν αμέτρητα ακόμα έργα που εξυμνούν την ειρήνη και για αυτόν το λόγο αυτό το άρθρο είναι μονάχα μια αρχή.

Ο Πάμπλο Πικάσο είναι ο δημιουργός του Περιστεριού της Ειρήνης, ζωγραφίζοντάς το και δίνοντάς του τη σημασία που έχει σήμερα. Σύμβολο της Ειρήνης από την Παλαιά Διαθήκη, το περιστέρι φέρνει το μήνυμα της ύπαρξης στεριάς στον Νώε. Ο Πικάσο του δίνει ζωή ξανά στον μοντέρνο πια δικό του κόσμο μέσα από μια λιθογραφία που εμφανίζεται για πρώτη φορά δημόσια στην αφίσα για το Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης, που θα λάμβανε χώρα στο Παρίσι. Αυτά το 1949. Μπορεί όμως κανείς να καταλάβει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ξεχνούσε τίποτα και πως ό,τι υπήρχε στο μυαλό του ίσως άλλαζε και ωρίμαζε, δεν έφευγε όμως ποτέ. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το περιστέρι στα έργα του από την αρχή της καριέρας του μέχρι και πολλά χρόνια αργότερα.

Ήδη από το 1901, στα 20 του χρόνια – μεταβατικό στάδιο της καλλιτεχνικής και προσωπικής ζωής του – χρησιμοποιεί το  περιστέρι στο δημιούργημά του Το Παιδί με το Περιστέρι. Σε αυτό το έργο του φαίνεται ολοκάθαρα ότι συνδέει την παιδικότητα με την ελπίδα. Ένα έργο που γεννήθηκε την εποχή που η αυτοκτονία του καλύτερού του φίλου, ο χαμός του μέσα σε μια πολύ δύσκολη για εκείνον εποχή, του θυμίζει το χαμό της μικρής αδερφής του, για τον οποίο νιώθει ένοχος, αφού είχε υποσχεθεί πως αν γινόταν καλά η αδερφή του, εκείνος θα σταματούσε να ζωγραφίζει. Δύο θάνατοι που συγκλονίζουν τη ζωή του. Και για την αυτοκτονία του Κασαχέμας κατηγορεί τον εαυτό του, που είχε γοητεύσει την κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος ο ίδιος ο Κασαχέμας. Το Παιδί με το Περιστέρι είναι η ελπίδα, στην οποία ο Πικάσο προσπαθεί εκ των υστέρων να δώσει ζωή. Η ελπίδα είναι στα χέρια ενός μικρού κοριτσιού, που θα μπορούσε να είναι και η αδερφή του.

Σαράντα οχτώ χρόνια μετά, το περιστέρι ξαναγεννιέται στην τέχνη του Πικάσο από τους θανάτους τόσων αθώων ανθρώπων. Το τέλος του πολέμου, ο ερχομός του περιστεριού, που στην αφίσα πετάει και φαίνονται και τα δύο φτερά του ολοκάθαρα, σηματοδοτούν το τέλος των φρικτών και άδικων θανάτων του πολέμου. Αν και ποτέ δεν ήταν φανατικός οποιασδήποτε θρησκείας, εμπνέεται από το Χριστιανισμό, επειδή ξέρει ότι είναι κάτι που οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει από τα δεινά του πολέμου χρειάζονται και καταλαβαίνουν. Απλό, συμβολικό, ελπιδοφόρο.

 Όμως, ο Πικάσο χρησιμοποίει ξανά την εκκλησία για να συνδυάσει το Χριστιανισμό με την Ειρήνη. Ο Ναός της Ειρήνης στο Βαλωρίς της Νίκαιας αποτελείται από δύο τοιχογραφίες του καλλιτέχνη. Έργα που έκανε το 1952: ο Πόλεμος από τη μία πλευρά, που αποτελείται από μαύρες σκιές και περιγράμματα από φιγούρες με όπλα κάθε λογής και ένα άρμα, χρώματα που μπλέκονται μεταξύ τους σε πλήρη αταξία. Στη μία άκρη, όμως, υπάρχει μία φωτεινή φιγούρα σε μπλε φόντο ενός γυμνού άντρα με ένα κοντάρι και μια ασπίδα στα χέρια. Πάνω τους διακρίνονται μια ζυγαριά κι ένα περιστέρι, στο μπροστινό μέρος της ασπίδας, πάνω από ένα πρόσωπο τέρατος που φαίνεται θολά σε γκρι χρώμα. Στην απέναντι πλευρά η τοιχογραφία της Ειρήνης, με λαμπερές φιγούρες ανθρώπων διάφορων ηλικιών, που παίζουν και ζουν γαλήνια στη φύση. Ανάμεσά τους κι ένας Πήγασος. Οι δύο αυτές πλευρές ενώνονται από έναν τοίχο με τέσσερις φιγούρες, μια μαύρη, μια κίτρινη, μια κόκκινη και μια λευκή, να κρατάνε έναν κίτρινο κύκλο με ένα περιστέρι στο εσωτερικό του.

Ο Πικάσο είναι γνωστός σε όλους για τα έργα του, το μοναδικό του στυλ και την πρωτοπορία του, αλλά, παραδόξως, ελάχιστοι του αναγνωρίζουν ότι καθιέρωσε το περιστέρι ως σύμβολο της ειρήνης σε παγκόσμιο επίπεδο. Η απλότητα στα έργα του τα αφήνει να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή των ανθρώπων και να τους κάνει να σκεφτούν και να αναγνωρίσουν την ευκολία με την οποία μπορούν να φτάσουν τον κόσμο στην ευτυχία και την ειρήνη. Ενώ η τέχνη του φαίνεται αρχικά ιδιαίτερα περίπλοκη, τα θέματα των έργων του είναι συνήθως πολύ απλά, όπως η ειρήνη, η αγάπη, η ζωή και ο θάνατος, η καθημερινότητα και η φύση των ανθρώπων. Με τις τεχνοτροπίες του κατάφερε να τα κάνει κατανοητά στους ανθρώπους και να τα θυμούνται όσος καιρός και αν περάσει.

Το περιστέρι της ειρήνης 1

Το περιστέρι της Ειρήνης 2  (2 από τις πιο γνωστές εικόνες της παγκόσμιας κουλτούρας)

Το Παιδί με το Περιστέρι (Η αρχή;)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΣΤΟ WWW.FLOWMAGAZINE.GR

Ο Ναός της Ειρήνης στο Βαλωρίς